Ik heb het niet in me om jullie gedag te zeggen, ondanks vele tegenslagen en momenten waarop ik jullie af en toe de nekken wel om kon draaien ben ik ergens om jullie gaan geven, wat bij mij erg moeilijk ligt. Dit is niet makkelijk voor mij als voor vele anderen. Ik wou in het begin geen vrienden maken omwille mijn bindingsangst maar naar mate hoelang je hier zit gebeurd dat nou eenmaal vanzelf. Het is niet niets geweest om deze afgelopen anderhalf jaar mijn onzekerheden en mijn leven aan jullie bloot te geven. Toch ben ik dankbaar voor wat jullie hebben gedaan en de dingen waarin jullie mij hebben gesteund. De mate van respect die jullie naar elkaar hebben en hoe je gewoon jezelf hier kunt zijn maakt jullie groep anders dan anderen. Het maakt niet uit hoe je je kleed, het maakt niet uit wat je karakter is, ergens pas je er wel tussen en ben je gelijk aan elkaar. Het is gewoon iets waar je niet onderuit komt en het bouwt een vertrouwelijke band

 

Ik heb dagen gehad waarbij ik totaal mijn bed niet uit wou komen en geen zin had om onder de mensen te zijn. Als ik dan eindelijk de motivatie had gevonden en op kwam dagen was er toch nog iets wat me die dag op zou vrolijken, al was het maar voor even.

 

Of het nou mijn autoritjes in de ochtenden en middagen waren met Rianne, de flauwe grappen van Hans, de gesprekken met Manu en Ans of de jongeren. Het liet me ergens wel beter voelen dan voorheen. Ik dacht vaak aan het einde van de week. "Het is nog een dagje, hou nog maar even vol.'' En als ik dan thuis was en terug dacht was het niet eens zo erg. Veel van jullie doen alsof het zo verschrikkelijk is om er te zijn en zoals je hoort was ik hierzelf ook schuldig aan. Maar achteraf zul je zien dat het je heeft geholpen en zie je in dat de begeleiders hun best deden voor ons. En wanneer je zelf weggaat en je terug kijkt zul je trots zijn op het gene wat je hebt gepresteerd, ook al zijn het enkel kleine dingen.

 

Mijn advies is daarom ook het gene waarmee ik ben ingestroomd. ''Doe je best, meer als dat kun je niet doen.'' En blijf vooral jezelf!

 

Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik hier buitengesloten werd en ik hoop voor de mensen die hier instromen dat ze hetzelfde zullen ervaren. De Brink is voor mij een comfort plek geworden terwijl ik mij van te voren nooit ergens thuis heb gevoeld qua schoolsetting of groepen, nu weet ik dat hier menig meningsverschil over is maar zie het in dat je hier zit voor jezelf en dat ook alleen jij er voor zorgt hoe je leven eruit komt te zien en dus goed eraan gedaan hebt door hier op te komen dagen. Jullie zijn toppers en ik wens jullie heel veel succes en geluk toe in wat komen gaat, of dat nu een opleiding of een baan is, of dat je voor eeuwig een uitkeringstrekker blijft. Ik hoop dat je vind wat je gelukkig zal maken.

 

Ik ga jullie missen en nogmaals bedankt!

 

- Melissa.